അന്തിമവിധി

ആത്മാവില്ലാത്ത ശരീരത്തിനു
കാവലിരിക്കുന്ന
കറുത്ത ശവകോട്ടയുടെ
കാവൽക്കാരനാണ്
നീയെന്നു
എപ്പോഴാവും നീ തിരിച്ചറിയുക?

ഒരു ഗാഡാലിംഗനത്തിൽ
ഞെരിഞ്ഞുപൊട്ടി പോയ അസ്ഥികഷണങ്ങളും;
വീർപ്പുമുട്ടലിന്റെയും
 പിടച്ചിലിന്റെയും നിമിഷങ്ങളും
ഏതു ബോധിവൃക്ഷ തണലിൽ
ആവും ഓർത്തെടുക്കുക?

നഷ്ടജാതകത്തിന്റെ ചിതലരിച്ച
ഏതോ ഏടുകളിൽ
അപമൃത്യു വരിക്കേണ്ട
ദശാകാലം ആരോ ഒരിക്കൽ
 കുറിച്ചിട്ടത്
നീട്ടി കിട്ടുവാൻ മാത്രമായ്
മൃത്യുഞ്ജയ ഹോമം നടത്തുന്ന
 ജാതകന്റെ ആത്മവേദന
നീയെന്നെ വിവരിച്ചു
കേൾപ്പിക്കേണ്ടതില്ല..
അഥവാ ഞാനൊരു
കർമ്മഫലത്തിലും
വിശ്വസിക്കുന്നവളല്ല...

ഇനിയുള്ളത്
നമ്മുടെ കാലം മാത്രമാണ്..
അതിൽ "ഞാൻ-നീ" എന്നുള്ളതോ
"നമ്മളെന്നുള്ളതോ"
എന്നത് മാത്രമാണ്
അന്തിമവിധി..

തീ പിടിച്ച വാക്കുകൾ

  എനിക്കും നിനക്കുമിടയിൽ
ചിതറി പോയ
നീലിച്ച വാക്കുകൾ പേറുക്കി
കലത്തിലാക്കി ഞാൻ വീണ്ടും
അത്താഴത്തിന് വേവിക്കുന്നു..

ചിതലരിച്ചു ദ്രവിച്ചു പോയൊരു
കഴുക്കോലിന്റെ ബലത്തിൽ
മാത്രം നിവർന്നു നിൽക്കുന്ന
നമ്മുടെ ഒറ്റമുറി വീട്ടിൽ പുക ഉയരുന്നു
ഞാൻ തീ ഊതി കത്തിക്കുന്നു
വാക്കുകൾ വേവാൻ തുടങ്ങുന്നു
അതിന്റെ അരികിലിരുന്നു നീ
തീ കായുകയാണ്
കുളിരു വറ്റി പോയെന്നു
ഉറപ്പായ നിമിഷങ്ങളിൽ
നീ വീണ്ടും നിന്നിലേക്ക്‌
മടങ്ങുന്നു..

ആറ്റി തണുപ്പിച്ചെടുത്ത
കഞ്ഞിയിൽ കണ്ണീരിന്റെ
ഉപ്പു പിഴിഞ്ഞു ഞാനെന്റെ
വറുതികാലത്തെ പിടിച്ചു കെട്ടുന്നു
എച്ചിൽ പെറുക്കി കളയുമ്പോൾ
വീണ്ടും വീണ്ടും എന്റെ
വാക്കുകൾക്കു വേവ് പോരെന്നു
എനിക്ക് തോന്നിക്കൊണ്ടേ ഇരിക്കുന്നു

തുലാവർഷ പെയ്‌ത്തിൽ
എപ്പോൾ വേണമെങ്കിലും
നിലം പൊത്താവുന്ന നമ്മുടെ
വീട് നമ്മൾ എന്തിനാണ് ഇങ്ങനെ
കാത്തുസൂക്ഷിക്കുന്നത്?
ക്ഷാമ കാലം മാറുമെന്നു
നീയും ഇല്ലെന്നു ഞാനും
അലമുറയിടുമ്പോൾ
തീ പിടിച്ചത് വാക്കുകൾക്കായിരുന്നു..